Buurtkamer Stadshagen: voor iedereen die behoefte heeft aan contact

Mensen ontmoeten en gezelligheid in een ontspannen sfeer
​​​​​​De sfeer is gemoedelijk en ontspannen. Het handjevol deelnemers heeft net een heerlijk wandelingetje achter de rug van de stadskliniek naar het Cultuurhuis in Stadshagen. Een afstand van amper achthonderd meter, maar toch wel lekker. Een paar uur zijn ze deze vrijdagochtend niet meer tussen de muren van de kliniek, maar gezellig bij elkaar in de Buurtkamer, zoals die heet. Vrijheid blijheid. Zo ervaren ze dat. Ze mogen zelf weten wat ze deze ochtend doen. Anderen, die niet in de Stadskliniek wonen, zijn natuurlijk ook van harte welkom. Iedereen.

Al snel ontspint zich een gesprekje tussen Mailiki – één van de twee begeleiders – en Otto, die de cliënten hier naar toe heeft gebracht. “Wil jij gaan sporten”, vraag Mailiki. “Ja, heb ik vroeger wel veel gedaan. Twee jaar geleden voor het laatst. Maar ik wil eigenlijk wel weer beginnen.” Krachtsport en bodybuilding waren en zijn nog steeds zijn passie. “Je kunt wel een keer met mij mee, hoor”, nodigt de breedgeschouderde Mailiki hem uit. Het zal er ongetwijfeld een keer van komen.

Kaarsje branden
Aan de overkant van de tafel zit Cees, een lange man, leren jack, blauwe jeans en witte sneakers. “Ik wil een kaarsje branden; dat brengt gelukt”, zegt Cees op gedempte toon, terwijl hij met zijn linker hand een glazen waxinelichtjeshouder liefkozend van tafel pakt.

“Kaarsjes branden is iets katholieks, hè”, probeert Christine, de andere van de twee begeleiders een gesprekje op gang te brengen. “Ben jij katholiek”, vraagt ze aan Cees. “Nee, hoor”, is zijn reactie. “Ik ben protestants-gereformeerd. Artikel 38”, verduidelijkt hij.

Marianne, een jonge vrouw van ergens in de dertig, is op dat moment nog zwijgend met haar telefoon bezig. Tot Christine haar bij het gesprek betrekt. Marianne en Cees zijn al eerder bij de Buurtkamer geweest om spelletjes te doen, of – zoals Otto het zegt – ‘om gewoon lekker te ouwehoeren of een shaggie te roken. Gaan we straks even doen, Cees!’ Alles kan, niets hoeft.
Het aantal deelnemers is nu nog beperkt, een handjevol. Maar de Buurtkamer bevindt zich op deze vrijdagochtend in september dan ook nog in de opbouwfase. Het moet qua deelnemers nog groeien.
“Er waren nog wel een paar anderen in de Stadskliniek die wel wilden”, verduidelijkt Otto, maar die wilden vandaag toch nog lekker in bed blijven.”

Taart bakken
“Wat gaan we volgende week doen? ”, onderbreekt Christine de gesprekken. “Taart bakken”, stelt Cees resoluut voor. Marianne komt helemaal tot leven en is een en al aandacht. Niet zo gek, want alles wat met koken en bakken heeft te maken, is haar op het lijf geschreven. Niet voor niets is zijn in de Stadskliniek werkzaam in het restaurant. Er moet dus een lijstje worden gemaakt van de ingrediënten die gekocht moeten worden om volgende week inderdaad iets lekkers uit de oven te toveren.

Voor de aanwezigen blijkt de Buurtkamer in Stadshagen aan de behoefte te voldoen: menselijk contact en warmte buiten de muren van de Stadskliniek. Maar ze is niet alleen voor deze bewoners bedoeld. De Buurtkamer is opgezet voor iedereen van achttien jaar en ouder die behoefte heeft aan contact, je weer mens kunnen voelen, onderdeel wil zijn van de maatschappij, aldus welzijnswerker Erik van Rosmalen van WerV. “Gewoon voor een gesprekje, misschien vragen stellen, een spelletje doen en dat allemaal in een prettige sfeer.” Erik benadrukt dat dus ook vrijwilligers de mensen kunnen meenemen die ze begeleiden.

Duwtje in de rug
Vaak is even een eerste stap nodig, een duwtje in de rug. Maar de ontspannen en gezellig sfeer in de Buurtkamer kán zo’n eerste stap zijn om te voelen dat je toch echt weer onderdeel kunt zijn van de maatschappij.

De Buurtkamer wordt elke vrijdagochtend van 10.00 uur tot 12.00 uur gehouden in het Cultuurhuis in Stadshagen en is voor iedereen toegankelijk.