Leren om jezelf weer terug te vinden
Oehrend Hard
Maar niet de buitenkant telt. Eenmaal de deuren geopend blinkt een minimotor je tegemoet en staat een stoere motor te wachten op nog wat technische handelingen om dan weer vol gas te kunnen geven. Al het keurig gerangschikte materiaal doet vermoeden dat we te maken hebben met een activiteit waar met enthousiasme en kennis van zaken mensen een prachtige hobby uitoefenen.
Weer terug bij de paviljoens Griesinger en Esquirol: “Binnenkort wordt de container hier naar toe verplaatst, zodat we ’s avonds meteen aan de slag kunnen. En we zichtbaar zijn voor alle patiënten en dat kan weer mensen op het idee brengen om ook te gaan sleutelen, lekker prutsen en dingen opknappen.” vertellen Ben en George.
“We zochten een ander soort dagbesteding dan die in de creatieve hoek zoals kleien en schilderen. Iets dat aansluit bij interesses, ervaringen uit bezigheden uit de tijd dat men nog niet opgenomen was. Niet ziek, maar je normaal kunnen ervaren. Iets wat ze goed kunnen en ook willen.”
Ben omschrijft het: “We willen uitgaan van de gezonde mens in wat men kan, niet in wat men ‘heeft’.“ En zo ontstond uit al die gesprekken met beroepskrachten en vrijwilligers het idee van de sleutelclub.
Handen uit de mouwen
George: “We begonnen gewoon. Kijken naar mogelijkheden en je niet laten ontmoedigen, oplossingen zoeken. En de wetenschap, nu, dat iedereen van hoog tot laag achter deze activiteit staat.” Geld kwam van de Loosco-stichting, donaties, bijvoorbeeld een emmer vol materiaal. Betrokken vrijwilligers werken mee. “En wij tweeën als verantwoordelijke beroepskrachten, maar dan in een andere hoedanigheid dan als begeleiders. Het is een soort gezamenlijke hobby waarin iedereen volkomen gelijkwaardig zijn kwaliteiten, kennis en ervaring inbrengt.”
Ben: “Je komt op een andere manier in contact met elkaar. Zo mooi om te zien dat een patiënt mij geduldig iets uitlegt en ik op die manier van hem kan leren en dat geeft beiden voldoening. Je rol als begeleider is zo heel anders dan op de groep. We staan er blanco, onbevangen in. Er is zo’n ontspannen sfeer.” Ben geeft een voorbeeld van het effect daarvan: iemand die lang ziek is geweest, kreeg het bij ons voor elkaar om weer grapjes te maken.”
Het gewone in de zorg
“Dit is zo waardevol, zo van voor en door de mensen. Geen hiërarchie, je samen verantwoordelijk voelen, rekening met elkaar houden.”
De eigen passie, het enthousiasme slaat over en de bedoeling is dat in de toekomst dit breder opgezet kan worden zodat veel meer mensen, ook vrouwen, iets ondernemen dat past bij hun als persoon. Dat door zo’n project men weer zelfvertrouwen krijgt.
“Want ja, jouw waardigheid als patiënt heeft een fikse knauw gekregen. Nu weer leren om jezelf weer een beetje terug te vinden. Als het project aan dat vernieuwde zelfvertrouwen kan meewerken: graag gedaan. Mooi toch!”
