Dagbesteding De Balie - een succes verhaal van Rob

Op 6 februari half 10 heb ik, Debbie Hart - Nuboer, een afspraak met Ellen en Rob. Ellen is de ambulant begeleider van Rob en zij heeft een rondleiding aangevraagd om samen met Rob te kijken wat wij bij de Balie voor hem kunnen betekenen.

Ellen en Rob komen binnen bij het Grand café en Rob geeft meteen bij mij aan dat hij het erg spannend vindt allemaal. Ik vraag hem wat hij precies spannend vind. Hij geeft aan, dat hij het niet precies weet en zegt: “het zal de nieuwe omgeving wel zijn”.

Na de rondleiding vraagt Ellen aan Rob wat hij ervan vindt. “Wel leuk” zegt Rob, maar ik weet niet of ik dit wel wil zo de hele dag gelijk. Ik vraag aan Rob of hij het misschien een idee vindt om de week erop eerst eens koffie te komen drinken, zodat hij kennis kan maken met de rest van de groep. Koffie wil Rob niet, maar eerst even kennis maken vindt hij prima. We wisselen gegevens uit en Ellen beloofd nog even contact op te nemen.

De week erop 10 uur, ik krijg een appje van Rob, “Ik voel mij vandaag niet lekker, dus ik kom niet”. Even zit ik in tweestrijd; voelt Rob zich echt niet lekker? Of vind hij het zo spannend dat hij niet durft? Ik besluit om in plaats van meteen te bellen Rob een appje terug te sturen; “Vervelend Rob, ik keek ernaar uit om je weer te zien. Ik wens je veel beterschap en tot volgende week!” Ik laat Ellen weten dat Rob zich heeft afgemeld voor vandaag.

De volgende woensdag 9.50 uur; ik ben aangenaam verrast door het feit dat Rob als eerste van de deelnemers binnen komt. “Wat fijn dat je er bent! Voel je je weer wat beter?” Rob kijkt mij aan twijfelt even en zegt; “Eigenlijk was ik niet ziek, ik durfde niet goed”. Ik zie dat hij zich een beetje schaamt voor zijn gevoel en zeg: “Fijn dat je eerlijk bent en nog fijner dat je vandaag wel durfde te komen”. Rob richt zijn blik naar mij en stuurt een glimlach. Hij gaat zitten aan de verste tafel met zijn gezicht naar de deuropening. Bij iedereen die binnen komt vertel ik dat Rob daar zit en elke keer heft Rob zijn hand op. Koffie wil hij niet en wanneer de deelnemers starten geeft Rob aan, dat het genoeg is geweest voor vandaag.

Een nieuwe woensdag is aangebroken en weer is Rob vroeg binnen; ik vraag hem of hij wat wil drinken. “Een decafé graag”. Bij het koffie apparaat kom ik erachter, dat dat er helaas niets in zit. Rob zegt dat het niks uitmaakt en pakt zijn eigen waterfles. Kleine stapjes denk ik en ergens ben ik toch wel blij dat Rob iets wou drinken. Ik vraag Rob of hij thuis ook decafé koffie drinkt en wanneer Rob dit beaamt besluit ik voor de volgende woensdag “zijn” koffie mee te nemen.
Wanneer Rob die ochtend binnen komt hou ik de decafé pot omhoog, Deze?! Voor het eerst hoor ik hem hardop lachen, heb JIJ die voor mij gekocht!!? “Zeker” zeg ik! Er is niets fijner dan je werkdag beginnen met een goed kop koffie! We bedenken samen een plek waar zijn koffie opgeborgen kan worden en ik zeg tegen Rob dat hij zo zelf kan beslissen of hij koffie wil. Wanneer de overige deelnemers naar de keuken vertrekken om aan het werk te gaan twijfelt Rob even voor hij naar huis wil gaan. Wil je anders heel even mee om te kijken? Ik kan niet zo lang staan zegt Rob. Nou?! Dan pakken we een stoel en maken we een plek voor je. Zonder een antwoord af te wachten haal ik een stoel voor Rob en zet deze bij de deuropening neer. Rob doet zijn koptelefoon op en gaat zitten. Na een half uur zoekt Rob mij op zegt gedag en gaat naar huis.

Rob en ik noemen dit het ritueel van de stoel. Dit ritueel herhalen we nog 3 woensdagen. Tot de 4de woensdag vertrekt Rob elke keer 5 tot 10 minuten later. Echter deze woensdag staat hij na 10 minuten zitten op, loopt naar de snijploeg en zegt:‘mag ik misschien helpen?’  Hij krijgt een snijplank een mes en broccoli en helpt de gehele ochtend mee in de keuken om de lunch te bereiden.
Tijdens het snijden vraag ik aan Rob wat ervoor heeft gezorgd dat hij niet meer alleen op de stoel wou zitten. Rob blijft stil en snijdt driftig door. Aan het einde van de dag komt Rob naar mij toe en zegt: “weet je Debbie’ ik voel mij welkom hier”. Ik voel geen druk om mij aan te passen en wanneer ik hier s `ochtends heen ga ben ik enthousiast. Voor ik hier kwam ging ik de deur alleen uit om boodschappen te doen en nu ga ik soms zelfs wandelen…

Het verhaal van Rob is er 1 van de velen die wij als team WerV kunnen vertellen. Met het verhaal van Rob wil ik vooral laten zien dat het soms alleen al voldoende is om er te zijn. Om mee te gaan in het gevoel van de deelnemer maar ook dat babystapjes genoeg zijn.
Ik ben trots op Rob, op wat hij heeft bereikt hoe hij zichzelf heeft gegeven in een vreemde omgeving met vreemde mensen. Hij heeft hele grote stappen gemaakt en is daardoor ook trots op zichzelf.
Rob denkt misschien dat ik alleen hem heb geholpen, maar hij heeft mij ook geholpen. Rob heeft mij laten zien, dat er zijn en iemand zien, kleine gebaren maken, genoeg is om een vertrouwensband op te bouwen. Vertrouwen is the key.